شاه ســــابق كه ديدار رسمي از هند را از 11 دي ماه 1347آغاز كرده بود روز 14 دي (4 ژانويه 1969) در يك مصاحبه مطبوعاتي در هند در پاسخ به سئوالي در باره بحرين [ که احتمالا از پيش تعبيه شده بود] ، بادي در غبغب انداخت و بدون اين كه در نظر بگيرد كه پارلمان ايران با حمايت ملت ، بحرين را استان 14 ايران اعلام داشته و شاه مشروطه حق ندارد تصميمي مغاير مصوبه پارلمان و اراده ملت بگيرد گفت كه "اگر بحريني ها نمي‌خواهند با ما باشند ما حرفي نداريم!"

رويدادهاي دو دهه آخر قرن 20 در منطقه خليج فارس ثابت كرد كه چه نيرويي پشت اين تصميم شاه بود.

اعلام چنين مطلب مهمي در يك مصاحبه عمومي آن هم در كشوري ديگر و قرار دادن ملتي باستاني در برابر يك امر انجام شده عملي نابخشودني بشمار رفته است . شاه با بيان اين مطلب كه حق گفتن آن را نداشت دست خود را در برابــــــــــر « تاريخ » رو كرد و اخرين سنگردفاع از خود را در «دادگاه تاريخ» ويران ساخت.

اين تصميم «ملوكانه!» به اندازه اي قطعي بود كه از مردم ايران هم [دريک رفراندم] سئوال نشد كه آيا با تصميم شاه كه بر خلاف قانون اساسي و سوگندي كه براي حفظ حدود و ثغور ايران به جاي آورده است موافقنند يا نه !. همان طور كه پيش بيني مي شد ؛ رفراندم تنها در بحرين انجام شد كه دهن كجي به ايرانيان بود .

ناسيوناليستهاي ايراني که اين اقدام شاه را محکوم و بي اعتبار اعلام داشتند گفتند که شاه با اين حرکت خود باعث تحقير ايرانيان شده است.

 

منبع: سايت تاريخ ايرانيان در چنين روزي – دكتر توشيروان كيهاني زاده

http://www.iranians historyonthisday .com/farsi. asp?GM=1&GD=1